Het stilte-avontuur van Marielle Griep
Wat ooit als een gedachte voorbijkwam, ‘hoe zou het zijn als ik 40 dagen de stilte in zou gaan’, werd afgelopen voorjaar werkelijkheid. Maanden van voorbereiding gingen vooraf, van mijn agenda leegmaken, iedereen informeren tot aan de concrete invulling van 5,5 week mijn mond houden. De hele puzzel moest worden gelegd en zoveel mogelijk op elkaar aansluiten.
De liefde voor stilte begon 8 jaar geleden toen ik, vrij onverwacht, een stilteweek besloot te doen. Met een gezin met 4 kinderen variërend van 6 tot 12 jaar was het zelden stil. Ik hou van drukte, muziek, veel mensen om mij heen en van het uitproberen van nieuwe dingen.
Mijn eerste stilteweek vond ik ontzettend spannend. Ik vroeg me af of het wel zou lukken, ging ik mijn gezin niet te veel missen en zo raasden er nog honderd dingen door mijn hoofd. Het was geen liefde op het eerste gezicht, dat gevoel kwam pas op dag drie. Ik voelde een zee van rust en ruimte in mezelf ontstaan, het was echt een gevoel van thuiskomen. Ik hoefde niets te bewijzen, niemand te zijn en ik kon simpel genieten van de zon op mijn gezicht of een wandeling. Het programma bestond uit twee keer per dag yoga, meditatie, een lange wandeling en een inspiratie uurtje. Ik sprak niet, las niet en had geen telefoon. Het was verrijkend om mezelf van een afstandje te kunnen observeren, welke gedachten, overtuigingen, emoties en gevoelens kwamen er allemaal voorbij?
Het echte voelen in mezelf was in het gewone drukke leven vaak lastig, ik was me er eerlijk gezegd helemaal niet bewust van wat er zich allemaal binnen in mij afspeelde. Van nare gevoelens probeerde ik vaak zo snel mogelijk af te komen door de drukte in te duiken en verder was mijn leven vrij stabiel. De stilteweken werden een jaarlijks terugkerende reset, waar ik mij enorm op verheugde en waar ik maandenlang profijt van had.
De volgende stap
Nu was dus dit extreme idee in mij opgekomen om een stiltemarathon te doen, om echt 40 dagen aaneengesloten mijn mond te houden. Aangezien ik al 8 jaar mijn stilteweken bij dezelfde retraitegevers volgde, was ik ook heel benieuwd naar andere soorten stilteretraites. Zou ik nog dieper de stilte in kunnen zakken? Omdat ik zelf stiltewandelingen en stiltedagen organiseerde wilde ik ook meer leren, hoe doen andere leraren/begeleiders dit? Welke manieren zijn er nog meer om stil te worden, wat doet een locatie met je?
Mijn 40 dagen stilte avontuur
Van 23 februari tot 3 april 2022 heb ik niet gesproken en ben ik stil geweest. Ik heb in Nederland 8 stilteretraites gevolgd, die bijna allemaal verschillend waren. Een 1-op-1 stilteretraite in een huisje in het bos, een Vipassana retraite waarin je de hele dag zit- en loopmeditaties doet. Een stilteweekend waar God centraal stond en een adem en stilteretraite. Twee stilteretraites in een klooster, een stilteweekend met een groepje van vier mensen en een stilteweek met veel yoga midden in de natuur.
Bij het boeken van de stilteretraites merkte ik al dat niet alle retraites volledig aansloten bij mijn wensen, maar ik heb ze toch geboekt omdat ze ’toevallig’ in de periode vielen waarin ik stil wilde zijn. Dit was meteen een mooie oefening in overgave en om te kijken wat de retraites me zouden brengen.
Dus.. hoe was het?!
Al na 4 dagen wilde ik gillend naar huis, de afspraken die ik gemaakt dacht te hebben met de begeleidster in het huisje in het bos waren in haar hoofd anders dan die van mij. De bom ontplofte na een paar dagen en ik was woedend (in stilte natuurlijk). Toen ze zei “ik vind het heel knap dat je je mond kan houden terwijl je zo boos bent”, voelde ik al uit bloed in mijn aderen koken en daarna bevriezen.
Gelukkig ging zij weg en liet ze mij stampvoetend als een klein kind achter.
Na een paar uur alleen gezeten te hebben, alle scenario’s in mijn hoofd afspelend, begon mijn boosheid te zakken. Ik had geen afleiding, geen telefoon, ik las niet, dus al starend naar een kaarsje op de bank was voelen mijn enige optie. In mijn dagboek schreef ik wel in geuren en kleuren over dit voorval. Toen ik de volgende dag wakker werd en het teruglas kon ik niet meer stoppen met lachen, wat had ik er een groots drama van gemaakt en op dat moment voelde ik dat ik dit stilte avontuur weleens kon gaan redden. Nog maar 36 dagen te gaan tenslotte.
Het inzicht wat ik hieruit meenam was dat ik in de stilte dus letterlijk geen stem had en mijzelf volledig moest overgeven aan alles wat er op mijn pad kwam. Het dreunde nog lang door in mijn hoofd overgave, overgave, je hebt nergens controle over of invloed op, dus geef je over met huid en haar.
Carnaval retraite
De meeste retraites waren fijn, allemaal anders met een ander thema, en over het algemeen kon ik goed in de stilte zakken. Ik heb veel bijzondere mensen ontmoet en ontzettend veel gelachen en regelmatig gehuild. De minuten leken vaak uren te duren en er kwam geen einde aan de dagen. Mijn 2e stilteretraite was de adem en stilte retraite in Huissen waar op dat moment carnaval groots gevierd werd. De DJ in het café aan de overkant draaide tot 1 uur ’s nachts keiharde muziek, maar inmiddels was overgave mijn tweede naam geworden en genoot ik er eigenlijk wel van. Het was toch geweldig grappig, een stilte retraite met buiten zoveel lawaai.
Elke stilte retraite heeft mij iets anders geleerd, laten zien en voelen. Mijn grootste uitdaging was het missen van mijn gezin. Zij stonden volledig achter mijn keuze om dit avontuur aan te gaan en ik had een cadeau van ze meegekregen wat ik pas mocht openen op mijn 1e retraite. Het waren 20 kaarten, om de dag mocht ik er één openen. Zo lief en zij waren ook de enige reden waarom ik misschien zou stoppen, de rest was achteraf een makkie. Iedere keer als een stilte retraite eindigde ging de hele groep naar huis en reed ik huilend door naar de volgende locatie. Ik wilde ook naar huis, naar mijn gezin.
De kracht van het Nu
Op dag 13 kreeg ik het belangrijkste inzicht, als het me lukte om zoveel mogelijk echt in het moment te blijven, dan was er geen lijden. Op het moment dat ik ging verlangen dat de situatie anders moest zijn, of in de toekomst ging denken over hoeveel dagen ik nog te gaan had, werd ik ongelukkig. Steeds opnieuw, 100x per dag terugkeren naar dit moment, zorgde ervoor dat ik een ongekende ruimte en rust heb kunnen ervaren. Het was goed zoals het was, in overgave op dat moment.
Ik heb het gered, ik heb 40 dagen mijn mond gehouden, mijn 40 dagen stilte avontuur is voltooid. Geen bloed, zweet en tranen, maar in het moment blijven, onverzettelijkheid en overgave. Het was waanzinnig mooi, moeilijk en alles daartussen in. Het heeft mij onwaarschijnlijk veel geleerd over hoe belangrijk het is om ‘in het moment’ te leven. Wij praten er vaak over, leef en denk niet aan het verleden of in de toekomst, maar het echt toepassen in het dagelijkse leven is een ander verhaal. Het echt zoveel mogelijk doen, in het moment op ieder moment, zorgt voor een ongekende innerlijke rust. Hoe druk en hectisch jouw leven ook is.
Met stille groet,
Marielle
Retraites
